sześć prawd wiary oraz ich skutki

Tradycja, czyli Podanie ustne, zbiór objawionych prawd Bożych, niespisanych przez Apostołów, które Kościół Katolicki przechowuje i podaje do wierzenia. NAJWAŻNIEJSZE PRAWDY WIARY. 10. Jakie znasz krótkie streszczenia prawd wiary? Wierzę w Boga Ojca czyli Skład Apostolski, oraz tzw. Sześć Prawd Wiary. 11. Powiedz Skład Apostolski. 12. „Sześć prawd wiary oraz ich skutki” to książka, którą warto przeczytać. Oczywiście nie jest to podręcznik dogmatyki. Niemniej jednak jej lektura pomoże zrozumieć podstawowe prawdy wiary i uświadomić sobie, jaki wpływ powinny one wywierać na nasze życie. wiary jako relacji. Szukam i zapraszam Jezusa do mojego domu, a równocześnie jestem poszukiwany i zapraszany przez Niego do domu Ojca. Trzeciego dnia po przejściu! „Sześć prawd wiary” możemy uczynić pretekstem do wyru-szenia w drogę. Na początku warto zwrócić uwagę, że można je po - dzielić na dwie części. Narodziny samego tekstu głoszącego sześć prawd wiary katolickiej datuje się na XIX wiek, kiedy to zaczęły się one pojawiać w spisach katechetycznych dostępnych na polskich parafiach. Najstarszym tego typu zapisem zawierającym tekst sześciu prawd wiary jest króciutki katechizm dla młodzieży, który wydany został w Wilnie, w 1833 Przy okazji została ochrzczona i uczyła się prawd wiary; wolałaby zostać mniszką, ale swobody decyzji nie miała, musiała w końcu zostać królową i wejść ponownie w krwawy świat walk nonton film korea 2037 sub indo lk21. Nie ma dla człowieka większego skarbu niż to, co Bóg mu objawia o Sobie. W przekładzie na ludzki język i ludzki system pojęć nazywa się to teologią albo dogmatyką. I wielką krzywdę robimy sobie i innym, jeśli naukę wiary zbywamy jako coś mniej potrzebnego, a ograniczamy się do systemu etyki jako „egzystencjalnego” w przeciwieństwie do „teorii”. Już nie mówiąc o tym, że etyka niewypływająca ze znajomości Boga traci oparcie i autorytet, wisi w pustce i szybko zanika – ale to jest także zatajenie głównej życiowej prawdy. Tej mianowicie, że żyjemy w świecie nie przez nas stworzonym, ani nie dla naszych małych celów, i że póki o tym nie chcemy wiedzieć, nigdy w nim nie znajdziemy żadnego sensu. Na tym należy oprzeć zarówno życie modlitwy, jak i katechezę i formację w zakonach. Ta książka powstała właśnie jako pomoc dla formatorek w zakonach żeńskich. W męskich większość braci kończy seminarium – i oby po zaliczeniu traktatów dogmatycznych nie odkładali Prawdy Bożej do lamusa jako „teorii”, co się, niestety, zdarza. Dla ich uporządkowania i powtórki zaproponowałam serię wykładów na temat sześciu podstawowych prawd wiary. Każdej z tych prawd poświęcone są dwa lub więcej wykładów, których treść tak jest ułożona, by ukazać łączność między teologią dogmatyczną i moralną. Teologia moralna jest w tym ujęciu konsekwencją teologii dogmatycznej i stanowi z nią jedno; a z jednej i drugiej wypływają nadto zasady życia zakonnego, tworząc razem spójny system przekonań i wskazówek. ISBN: 978-83-7354-784-1, 9788373547841 Wydawnictwo: Benedyktynów - Tyniec I. Pokora. II. Ofiarność. III. Uległość. IV. Współczucie. V. Wspólnota. VI. Wdzięczność. VII. Cierpienie. VIII. Odpowiedzialność. IX. Niemoc. X. Wyrzeczenie. XI. Ból. XII. Opuszczenie. XIII. Ulga. XVI. Milczenie. Dodaj komentarz Ostatnie wpisy „Poruszyć światem. Kontemplacyjna postawa i modlitwa działania” „…jak złączyć z ludzkim to, co boskie” – recenzja płyty Marcina Stycznia „Święci” „Wielki bazar kolejowy: Pociągiem przez Azję” „Bieszczady w PRL-u” „Od Astrid do Lindgren” Najnowsze komentarzeAnna - SYN PADEREWSKIEGOEwa Kuźniar - W cieniu WszechmocnegoGoTa - W cieniu WszechmocnegoEwa Kuźniar - SYN PADEREWSKIEGOKrystyna - SYN PADEREWSKIEGOArchiwa grudzień 2021 listopad 2021 grudzień 2018 listopad 2018 wrzesień 2018 maj 2018 marzec 2018 grudzień 2017 październik 2017 kwiecień 2017 sierpień 2016 maj 2016 kwiecień 2016 Kategorie Bez kategorii Meta Zaloguj się Kanał wpisów Kanał komentarzy marzec 2018 P W Ś C P S N 1234 567891011 12131415161718 19202122232425 262728293031 « gru maj » Modlitewny kontakt, którego tak pragniemy, wcale nie jest łatwy, albo może my go nie aż tak bardzo pragniemy, jak nam się wydaje. Oczywiście przekonanie o własnych cnotach może zjawić się i na początku drogi, ale tam zwykle nasi bliźni szybko nam je korygują, na szczęście; tak pouczył pewnego brata jego mistrz duchowy w ślicznej opowieści. Pewien brat zapytał starca: Co mam robić, bo szarpie mnie pokusa próżnej chwały? Starzec na to: I słusznie, bo przecież to ty stworzyłeś niebo i ziemię! Brat słysząc to doznał skruchy, padł mu do nóg i zawołał: Wybacz mi: nic takiego nie zrobiłem! Starzec odrzekł: Jeżeli Ten, który je stworzył, przyszedł do nas w pokorze, to ty, który jesteś tylko błotem, z czego się pysznisz? Gdzież twoje dzieła, nieszczęśniku? (Nau 483) Niemniej według Ojców błędem jest mniemać, że z biegiem czasu coraz mniej nam grozi przeszkód i trudności w modlitwie; że kiedy już się w niej dobrze wyćwiczymy, to niejako automatycznie będziemy wpadać w ekstazę. Abba Antoni powiedział do abba Pojmena, że takie oto jest wielkie dzieło człowieka: winę swoją na siebie zawsze brać przed Bogiem, a pokusy spodziewać się aż do ostatniego oddechu (4). Ten sam Antoni bywał czasem wręcz przerażony taką perspektywą: Powiedział abba Antoni: „Zobaczyłem wszystkie sidła nieprzyjaciela rozpostarte na ziemi, jęknąłem więc i powiedziałem: «A któż się im wymknie?» I usłyszałem głos mówiący do mnie: «Pokora» (7).” Aż wreszcie odkrył w takiej sytuacji głęboki i radosny sens: Ten sam powiedział: „Nikt nie może wejść do Królestwa Niebieskiego nie wypróbowany. Zabierz pokusy – rzecze – a nikt nie będzie zbawiony” (5). To więc były pierwsze dwa warunki dobrej modlitwy: pokora i poprawne rozumienie tego, czym modlitwa jest. Ale istnieje jeszcze trzeci, bardzo ważny warunek: zgodność modlitwy z życiem. Mówił abba Mojżesz: „Jeśli postępowanie nie zgadza się z modlitwą, na próżno trudzi się taki człowiek” (17). Abba Nil wyjaśnia to w serii krótkich zdań: Powiedział abba Nil: „Cokolwiek z zemsty uczynisz bratu, który cię skrzywdził, to wszystko stanie się dla ciebie przeszkodą w czasie modlitwy” (Nil 1). Powiedział także: „Modlitwa jest dzieckiem łagodności i opanowania” (Nil 2). Powiedział także: „Sprzedaj to, co posiadasz, i rozdaj ubogim (Mt 19,21), a wziąwszy swój krzyż zaprzyj się samego siebie (Mt 16,24), abyś mógł się modlić bez przeszkody” (Nil 4). Powiedział także: „Cokolwiek zniesiesz cierpliwie jako mądry, to ci przyniesie owoc w czasie modlitwy” (Nil 5). Powiedział także: „Jeśli chcesz modlić się jak należy, nie chowaj w duszy smutku: inaczej biegniesz na próżno” (Nil 6). Powiedział także: „Nie pragnij, aby twoje sprawy tak się potoczyły, jak tobie wydaje się dobrze, ale tak, jak się podoba Bogu: a wtedy będziesz spokojny i wdzięczny na modlitwie” (Nil 7). A więc do modlitwy przygotowuje życie: a w nim przede wszystkim cierpliwość, przebaczenie, wolność od przywiązań i poddanie się woli Bożej. Jak konkretnie wyglądała modlitwa pustelników? Była oczywiście zróżnicowana. Trochę zależało od indywidualnych zdolności; czytamy o nowicjuszu, którego nauczono psalmu pierwszego (na pamięć, był jak większość analfabetą) i który powiedział: „Dosyć, to mi na razie wystarczy”, po czym odmawiał ten psalm przez cały rok, zastanawiając się nad jego treścią, a po roku przyszedł nauczyć się następnego. Normalnie jednak uczono się na pamięć całego psałterza, odmawiając część w stałych godzinach modlitwy, resztę przy pracy. Z tego odmawiania wersetów psalmów przy pracy urosła modlitwa jednego wezwania, dzisiaj zwana modlitwą Imienia Jezusa, w której powtarzano jeden tylko werset. Była także modlitwa prywatna, wewnętrzna; jej treści oczywiście nie znamy, musiała zresztą być inna u każdego w miarę zdolności i potrzeb; wiadomo jednak, że taki np. Arseniusz w sobotę wieczorem stawał do modlitwy zwrócony twarzą do wschodu i słońce zachodziło za jego plecami; a kończył tę modlitwę, gdy mu znowu zaświeciło w twarz. Mawiał, że pół życia zmarnował w świecie, więc drugą połową musi to Bogu nagrodzić. * Fragment książki „Sześć prawd wiary oraz ich skutki” Siostra Małgorzata Borkowska OSB urodziła się w 1939 r. Studiowała polonistykę i filozofię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu oraz teologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Od 1964 jest benedyktynką w Żarnowcu. Autorka wielu prac historycznych, "Życie codzienne polskich klasztorów żeńskich w XVII i XVIII wieku", "Czarna owca", "Oślica Balaama", "Sześć prawd wiary oraz ich skutki", tłumaczka ojców monastycznych, felietonistka czasopism "Więź" i "Via Consecrata". Nauka wiary Niewiele wiedzielibyśmy o Bogu, gdyby On sam nam nie objawił. Rozum ludzki ma wprawdzie wielkie możliwości zdobywania i interpretacji danych, ale te dane czerpać potrafi tylko z rzeczywistości postrzegalnej zmysłami. Nadprzyrodzonej, Bożej nie dosięga. Może najwyżej, zastanawiając się nad ładem wszechświata i nad rządzącą nim przyczynowością, domyślić się istnienia Pierwszej Przyczyny, jedynego Boga Stwórcy, i coś wnioskować o Jego działaniu i o swoim własnym statusie stworzenia; ale o Nim samym, o Jego (nazwijmy to) wewnętrznym życiu — nie. Tego tylko od Niego samego możemy się dowiedzieć. I rzeczywiście zechciał nam objawić tyle, ile potrzeba, żebyśmy zachęcili się do przyjaźni z Nim. Inna rzecz, że nawet po otrzymaniu objawienia człowiek tyle tylko z niego wie, ile w tych swoich ziemskich pojęciach i terminach zdoła ująć; co sprawia, że także wielu prawd objawionych (na przykład o Trójcy Świętej) nie rozumiemy i możemy jedynie przyjąć je pokornie na autorytet Boga objawiającego. Sposób objawienia był zawsze ten sam: wybrani ludzie odnajdywali tę prawdę w swoim sercu i przekazywali ją innym. Dlaczego nie objawiał wszystkim na raz? Prawdopodobnie z kilku przyczyn. Nie wszyscy są równie dobrymi i równie chętnymi odbiorcami; do dziś wielu twierdzi, że ich to nie interesuje. Poza tym ludzie powinni jedni drugim pomagać, jedni od drugich się uczyć, to buduje wspólnotę Ludu Bożego. I wreszcie przy takim hierarchicznym sposobie nauczania łatwiej jest ludziom zrozumieć potrzebę istnienia jakiegoś autorytetu, który by oddzielał autentyczne słowo Boże od prywatnych marzeń. Takim autorytetem są przede wszystkim autorzy natchnionych tekstów Pisma Świętego, dalej urząd nauczycielski Kościoła, wreszcie ci wszyscy, od których otrzymujemy pouczenie: rodzice, kapłani, katecheci. To przekazywanie świadczy o wartości, jaką ma w oczach Bożych nasza wzajemna współpraca i wspólnota, gdy jedni drugim pomagają poznać Boga. Nadto trzeba pamiętać, że objawienie dokonywało się stopniowo: Bóg poszerzał zakres ujawnianych prawd i kierowanego do nas zaproszenia. Ludzkość była wychowywana powoli; i my nie uczymy dzieci wszystkiego na raz już w pierwszej klasie. Abrahamowi wystarczyło wiedzieć, że Bóg jest i że się o niego troszczy, a od niego wymaga pełnienia sprawiedliwości według ogólnych norm. Jego potomkom Bóg objawił nadto swoje imię i nadał szczegółowe prawo. Wreszcie w swoim Synu a Panu naszym, Jezusie Chrystusie, objawił nam tajemnicę Trójcy Świętej i naszego wezwania do udziału w synostwie Bożym. Treść objawienia możemy podzielić na prawdy o Bogu, prawdy o ludziach i prawdy o stosunku Boga do ludzi, czyli o dziele zbawienia. O Sobie objawił nam, że jest Trójcą, że jest zarazem sprawiedliwy i miłosierny, dobry, wszechmocny i wszechwiedzący. O nas, że jesteśmy Jego stworzeniami, że celem naszego istnienia jest udział w Jego szczęściu i chwale i że (z własnej winy) iść do tego szczęścia musimy przez trud i cierpienie. O dziele zbawienia: że On sam zstąpił do nas, podzielił nasz los i prowadzi nas do Siebie. Każdy z tych tematów rozwiniemy w przyszłości, gdyż odpowiadają im całe działy teologii dogmatycznej. Tu należy tylko podkreślić, że Bóg mówi nam o sobie i o nas prawdę. Wszystko, co objawia, zasługuje na wiarę i powinniśmy to przyjmować z wdzięcznością i miłością. Nauka moralna Skoro otrzymujemy Boże objawienie, to niewątpliwie nie po to, żeby je odłożyć na bok, zlekceważyć i całą uwagę poświęcić doczesnym interesom. Jeden z bohaterów Trylogii mówi kiedyś w gniewie: „Jakem katolik, jak szczęścia za życia, a Boga przy śmierci mej pragnę...” Otóż to byłby bardzo dziwny katolicyzm, bardzo dziwne chrześcijaństwo, gdyby Bóg był komuś dopiero przy śmierci potrzebny, dlatego po prostu, że wtedy już nie da się dłużej szukać szczęścia ziemskiego, więc chcąc nie chcąc trzeba się przestawić na to, co mniej ważne! Przecież to nie Bóg istnieje dla nas, ale my dla Niego. Jeżeli szanujemy i cenimy zwierzenia, które by nam na ziemi zrobił jakiś wielki i podziwiany człowiek, to tym większego szacunku są godne treści Bożego objawienia. Szacunku, miłości, coraz głębszego poznawania. Inaczej mówiąc, Boża prawda domaga się od nas miłości i wysiłku poznawczego. Z poznawania rośnie miłość, z miłości rośnie pragnienie tym bliższego poznania. Domaga się także, żebyśmy i my, ilekroć mówimy, mówili prawdę. Oczywiście to nie znaczy, żeby zaraz mówić każdemu wszystko: rozsądek określa, co, kiedy i komu powiedzieć, i czy w ogóle powiedzieć. Ale to, co już mówimy, musi być czystą prawdą. Bóg brzydzi się kłamstwem, bo ono jest zniewagą Jego prawdomówności, zniewagą Jego objawienia. Czy kłamstwo płynie ze strachu, czy z chęci korzyści, czy z fantazjowania — jednakowo jest kłamstwem i rzeczą Bogu obrzydłą. Trzeba się też wystrzegać używania półprawdy, która może nie być wyraźnym kłamstwem, ale jednak jest zabiegiem służącym do wprowadzenia kogoś w błąd. Jeśli ktoś winszuje sobie, że wprawny jest w tego rodzaju „dyplomacji”, to znaczy, że się pogrąża w zakłamaniu i że (jak uczy doświadczenie) wkrótce przestanie się wystrzegać nawet i pełnego kłamstwa. Zdarzają się oczywiście, choć bardzo rzadko, sytuacje ekstremalne, w których kłamstwo okazuje się mniejszym złem niż, na przykład, utrata życia — własnego lub cudzego. Ale dopóki by do aż takiej sytuacji nie doszło, nie wolno nam kłamać dla jakiegokolwiek mniejszego celu. Należy też pamiętać, że kłamstwo jest wtedy dopiero kłamstwem, kiedy ktoś podaje zmyślenie za fakt. Podawanie zmyślenia jako zmyślenia nie jest kłamstwem; jest literaturą i towarzyszy ludzkości od samych jej początków do dzisiaj. Sam Chrystus posługiwał się tego rodzaju literaturą, układając przypowieści, które nie miały na celu pouczenia słuchaczy, co rzeczywiście zrobił jakiś historyczny król (albo i wieśniak), ale przez zmyśloną fabułę naświetlały jakiś aspekt naszego życia w stworzonym przez Boga świecie. Życie monastyczne Mnich to człowiek zafascynowany Bogiem, wpatrzony w Niego, żyjący Jego prawdami, stale je rozważający. Mamy do tego w życiu klasztornym mnóstwo ułatwień: dostęp do lektury, czas na czytanie i rozważanie. Zresztą i całe nasze życie, pracy nie wyłączając, tak jest ukierunkowane, żeby ta fascynacja była jego treścią, motywem naszych działań. Mnich nie pracuje tylko po to, żeby coś zrobić: dla niego praca jest aktem kultu. Ani nie czyta tylko po to, żeby przeczytać i wiedzieć: dla niego czytanie, Lectio divina, jest źródłem modlitwy, osobistej relacji z Bogiem. Modlitwa musi wypływać z prawd Bożych; musi się od nich rozpoczynać i z nich brać treść, choćby po to, żeby się nie stała monologiem naszym w obliczu Najwyższego... który ma nam ważniejsze rzeczy do powiedzenia niż my Jemu. Żeby jednak umieć przed Bogiem zamilknąć, trzeba umieć także milczeć wobec ludzi. Jeśli wobec ludzi uprawiamy gadulstwo, jeśli w każdym miejscu, czasie i sytuacji mamy coś do powiedzenia i musimy to powiedzieć, to skarby objawienia, prawdy Boże rozpraszają się w naszym umyśle i przestają nas zajmować i obchodzić; ich miejsce zajmują drobiazgi życiowe, nowinki, sensacje, nawet polityka. I tak oto okazuje się, że z prawdy, że Bóg jest jeden, wypływa dla nas konieczność skupienia się na tym, co sam Chrystus nazwał jedyną rzeczą konieczną; to Unum necessarium przewija się przez całą literaturę monastyczną i jest jej podstawową wartością. I z tej samej podstawowej prawdy wiary, a nie tylko ze względów porządkowych ani nie z chęci utrudnienia sobie życia, wypływa monastyczny nakaz milczenia. Małgorzata Borkowska OSB, Sześć prawd wiary oraz ich skutki Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC opr. mg/mg

sześć prawd wiary oraz ich skutki